|
Aktualności |
Historia
Zespołu Szkół im. Mikołaja Kopernika
w Gubinie |
 |
Początki budynku w którym mieści się nasza
szkoła sięgają końca XIX wieku. Ówczesne władze
Prowincji Brandenburgia nie posiadały
specjalnego zakładu dla głuchoniemych. W 1886r.
władze
nabyły mały prywatny zakład dla głuchoniemych w
Berlinchen;, ale nie spełniał on wszystkich
zakładanych
potrzeb. Z rywalizacji o prawo do budowy takiego
zakładu nasze miasto wyszło zwycięsko z
rywalizacji
z Frankfurtem. Za kwotę 500 tysięcy marek
wybudowano budynek na ulicy Witwe przy placu
Lubszy.
Zakład wybudowano według planów radcy
budowlanego profesora Goecke z Berlina pod
kierunkiem
budowniczego z tutejszej rejencji O. H. Schulze. |
Uroczyste otwarcie placówki odbyło się 4
kwietnia 1891 roku. Ciało pedagogiczne
skompletowano
z wolnych nauczycieli z Berlinchen i
siostrzanego zakładu w Wriezen. Stamtąd też
przybył pierwszy
dyrektor Hilger, który jednak zmarł już w 1898
roku, jego dwóch następców kierowało placówką do
1910 roku - dyrektor Kopka oraz do 1919 roku
dyrektor Weise. Ówczesna placówka składała się
z budynku szkolnego, liczącego 11 klas oraz
budynku gospodarczego. Obok tych obiektów
znajdowały się
ogrody służbowe nauczycieli oraz ogród należący
do zakładu o powierzchni około 1 ha. Klasy miały
powierzchnię 30-35 m2 i przeznaczone
były dla 10-12 uczniów, siedzących w półkolu
wokół nauczyciela.
Zakład był przygotowany na sprawowanie opieki
nad 100-120 osobami.
Po zakończeniu II wojny światowej na mocy
porozumień pomiędzy zwycięskimi mocarstwami,
ziemia
gubińska została przyłączona do Polski jako
część tzw. Ziem Odzyskanych. Uchwałą Rady
Ministrów
z dnia 7 lipca 1945 roku powiat gubiński został
przyłączony do województwa poznańskiego.
Organizatorami szkolnictwa na naszych ziemiach
byli S.Łoziński i M.Mierzyński którzy 5 września
1945
otworzyli szkołę w budynku przy dawnej ulicy
Warszawskiej (dzisiaj ul. Obr. Pokoju). Dnia
23 lutego 1946 roku budynek ów został podpalony
i spłonął doszczętnie, ale dzięki ofiarności
społeczeństwa udało się uratować wiele sprzętu i
pomocy naukowych. Te wydarzenia zmusiły władze
do
przyspieszenia
remontu byłej
szkoły dla
głuchoniemych
przy
ul. Racławickiej 2 a po jego zakończeniu
przeniesiono tutaj szkołę podstawową. W tym
okresie bardzo
ważną sprawą było zapewnienie szkole
bezpieczeństwa, toteż w budynku zamieszkał jej
kierownik
Stanisław Łoziński wraz z żoną - nauczycielką a
w domku obok, zwanym "domkiem woźnego" -
najpierw woźny Ulężałko, później M. Kubik.
Po likwidacji Państwowego Urzędu Repatriacyjnego
w zajmowanym przez tę instytucję budynku uruchomiono we wrześniu 1947 roku drugą szkołę
podstawową. Ustalono również rejony dla
poszczególnych szkół. Fakt ten spowodował, że w
roku szkolnym 1948/49 najwyższą klasą była klasa
V,
a w roku następnym 1949/50 - VI. W tych latach w
Szkole nr 1 nie było też absolwentów.
W grudniu 1953 roku kierownictwo Szkoły
Podstawowej nr 1 objęła Stanisława Włodarska,
dzięki jej
inicjatywie wyburzono częściowo zburzony i
wypalony internat, który stał na miejscu
dzisiejszego placu
apelowego, utworzono zespół teatralny i kółko
żywego słowa. Z inicjatywy J. Markowskiego -
nauczyciela wychowania fizycznego, doprowadzono
do stanu używalności boisko na placu przed
budynkiem szkoły, otoczono je wałami ziemnymi,
obecnie zwanymi "wałami Markowskiego". Lokal
szkolny został udostępniony utworzonej wtedy
Szkole Podstawowej dla Pracujących oraz otwarto
tu
Powiatową Bibliotekę Pedagogiczną, która służyła
pomocą nauczycielom, zwłaszcza pracującym.
Tragicznym wydarzeniem w historii szkoły był
pożar w dniu 8 lutego 1990 roku. Spłonął strych
i część
piętra. Dzięki pomocy władz miasta a także
dyrektorów innych placówek (głównie Szkoły
Podstawowej
nr 2 - do której na drugą zmianę uczęszczała
młodzież z naszej szkoły) do odbudowy szkoły
przystąpiono
prawie natychmiast. Zaowocowało to faktem, iż
powstał obiekt o większej kubaturze, przybyły
dwie
kondygnacje, w budynku głównym przygotowano 28
pomieszczeń dydaktycznych a wraz z instytutem
techniczno - plastycznym placówka dysponuje 33
pomieszczeniami. Funkcjonuje także biblioteka,
stołówka, sala gimnastyczna.
Ustawa o systemie oświaty z dnia 9 września 1991
roku znowelizowana 25 lipca 1998 roku
przywróciła
systemowi szkolnemu w Polsce nie istniejące
ogniwo gimnazjum. Zgodnie z uchwałą Rady Miasta
nr V/42/99 z dnia 12 lutego na terenie miasta
utworzono dwa gimnazja, które w swoich
strukturach
zaczęły działać od 1 września. Gimnazjum nr 1
otrzymało siedzibę w budynku Szkoły Podstawowej
nr 1
przy ul. Racławickiej 2. Dyrektorką szkoły
została mgr Genowefa Barabasz. Rok później
powołany
został zastępca dyrektora mgr Halina Gzyl. W
pierwszym roku szkolnym naukę rozpoczęło 145
uczniów
w 6 oddziałach.
Od 1 stycznia
1994 roku
szkoła, jak inne
w mieście, jest
placówką samorządową.
Nowa szkoła utworzona została w oparciu o bazę
istniejącej szkoły podstawowej. Dla potrzeb
powstałej
placówki, przy zaangażowaniu pracowników szkoły
i rodziców zaadaptowano i pomalowano sale
lekcyjne
dwu kondygnacji. W czasie wakacji utworzona
została świetlica, sekretariat i gabinet
dyrektora.
Pomieszczenia dydaktyczne będące do tego czasu w
gestii szkoły podstawowej, przekazane zostały
z pełnym wyposażeniem.
Teren z którego
uczęszczają
dzieci do szkoły
jest bardzo
rozległy,
ponieważ
obejmuje rejony
trzech szkół
podstawowych. Uczęszczają tu również dzieci
spoza obwodu tj. z przyległych wiosek.
Rozporządzenie
Ministra Edukacji Narodowej z dnia 15 lutego
1999 roku wyraźnie określa, kto może być
nauczycielem
gimnazjum. Przez wszystkie lata udało się
zorganizować dobry zespół nauczycieli z
odpowiednimi
kwalifikacjami.
Od 1 września 2004 roku w budynku szkolnym
funkcjonują dwie szkoły jako Zespół Szkół -
Szkoła Podstawowa nr 1 i Gimnazjum nr 1. Przed 1
września 2004 roku były to odrębne szkoły, każda
z własnym dyrektorem.
Od 1 września 2010r po odejściu na emeryturę
dyr. Genowefy Barabasz dyrektorem Zespołu Szkół
im. Mikołaja Kopernika w Gubinie została pani
mgr Dorota Grzelak, zastępcą pani mgr Dorota
Milto. |
|
